یک حقیقتِ دروغ یا یک غیبت خرانه؟ مسئله اینست.
دو تا مسئله هست که مدتیه ذهنمو درگیر خودش کرده؛ هنوز راجع بهش تحقیق نکردم و چیزی نخوندم. دارم سعی می‌کنم ببینم خودم می‌تونم به نتیجه‌ای منطقی برسم یا نه؟
مسئلههای من چیه؟
اینکه فرق غیبت با حقیقت چیه؟
اینکه دروغگو، کیو خر میدونه؟
و بنده این چند روز درگیر هر دو نوع مسئله بصورت مجزا شده بودم.
مورد اول :
فرض کنید شخصی شما رو با حرفهاش آزار داده و تونسته شما رو به مرز کفری شدن برسونه، آیا حق پهن کردن سفره دل پیش دوست امنتون رو دارید یا نه؟ تا چه حد سفره دلتون رو باید باز کنید که پای غیبت بهش کشیده نشه؟ تا کجا میشه جلو رفت؟ اصلن غیبت یعنی چی؟
من میگم ما میتونیم سفره دلمون رو باز کنیم؛ از دوستی پیش دوستِ امنی شکایت کنیم. چرا ؟
دوست امن میتونه ما رو متوجه رفتارمون کنه، با شناختی که از دو طرف داره و ناظر بیرونی هست میتونه راهکارهای مناسبی بده و البته نمیشه این رو منکر شد که گاهی شما با گفتن مسائلی که از دوست ناامنتون دیدید، باعث میشید که تجربه ناموفقِ شما برای دوست امنتون تکرار نشه.
و من اینجا بین غیبت و حقیقت گیج شدم. نمیدونم مرزشون چیه؟
مورد دوم:
فرض کنید شخصی مقابل حرفِ شما که نادرست نبوده، اما نمیتونم قطعی بگم درست بوده یا نه؟ (به این دلیل که میشد در خفا گفت و من نگفتم؛ اما گفتنش در جمع هم باعث میشد گوش و چشم خیلی ها باز بشه) بایسته و شما رو تند وتند در معرض توهین قرار بده. حقیقت امر شنیدن اون توهین‌ها ذره‌ای منو کفری نکرد، بیشتر خندیدم از نادونی طرفِ مقابلم. راستش یه جورایی خوشحال هم بودم که دمت گرم سپیده، انگاری کار درستی کردی. این آدم باید دستش رو میشد. چقدر خوب کردی که این حرکت رو انجام دادی حتی به قیمت افتادن تو دام بحث با چنین آدمی.
نمیدونم بعضی‌ها خودشون رو زدن به نفهمی یا واقعن نمی‌فهمن؟
ما هر روز در معرض شنیدن دروغ‌های زیادی هستیم، خیلی زیاد. جامعه پر هست از دروغ.
چطور خودمون رو امن نگه داریم ؟ من چطور می‌تونم در مقابل دروغ سکوت کنم؟
راهش چیه؟ درمونش چیه؟ بشنویم ؟ ببینیم؟ نبینیم؟ چیکار کنیم؟ عکس العمل نشون بدیم یا نه؟
نمیدونم…
راستش آدم دروغگو اگه میفهمید که دروغ نمیگفت. کی رو خر فرض کرده که میگه؟
اصلن شاید خودش خره که بقیه رو خر می‌بینه.
