هیچوقت دوست نداشتم شبیه کسی باشم، جز یک نفر-۱

• sepideh alipour
• پیاده‌روی در مسیر توسعه بندگی

در سالن انتظار روی کاناپه رنگمرده‌ای نشسته ام. هنرجوها با والدینشان می‌آیند و می‌روند. بعد از پنج دقیقه سکوت میشود. غیر از من دو مادر دیگر روی صندلی هایی که این سو و آنسوی میز منشی چیده شده است، پای راستشان را به روی پای چپشان انداخته اند و روی تکیه‌گاه صندلی لم داده‌اند و منتظر تمام شدن کلاس دلبندشان می باشند.

حالت تهوع دارم، نفسم بند آمده است. گره روسری‌ام را شل میکنم و سعی میکنم نفس عمیقی بکشم و استرس را از خود دور کنم. اما بدتر میشوم. حس میکنم همین حالاست که تمام دار و ندار معده‌ام بالا بیاید، داری که برایش نمانده، همان ندارش را.

ضعف کرده ام. گرسنه‌ام و بیشتر از آن تشنه. تشنه ام . له له میزنم. زبانم به سقف دهانم میچسبد. حتی بزاق دهانم هم ته کشیده است و چیزی در چنته اش نمانده است. چقدر تشنه یک لیوان آب خنک هستم. ذهنم میرود به روزهایی که هر تابستان یک روز تعطیل را دور هم جمع میشدیم. مادرها جوجه ها را آماده میکردند و پدرها دستی به پراید و پیکانش میکشیدند تا در جاده کوهستانی امامزاده داود خوش بدرخشد. روغنش را چک میکردند، باک بنزینش را پر میکردند. لاستیک ها را از نظر میگذراند. ما بچه‌ها هم که قند در دلمان آب میشد برای دور هم بودن. برای سفر یک روزه مان کلی نقشه خرید و بازی را میکشیدیم و یکی از آن بازیها، آب بازی بود. امامزاده داوود خنک ترین آب دنیا را برایم داشت. هروقت که تشنه میشوم دلم میرود به خنکی آن آب، دلم میخواهد یک مشت از آن آب را محکم بپاشم به سر و صورتم. خنک شوم، آنقدر که تشنگی از خاطرم برود و بتوانم چند ساعت آخر را تاب بیاورم.

مرا که با چادر دیدند، دست و پایم گم شد. استرسی که به جانم افتاده بود برای همین بود؛ برای نگاه آنها به من و برای فکرهایی که در مورد من، از ذهنشان خواهد گذشت.

کارم عجیب بود. اینروزها که همه حجاب برمیدارن، حجاب گذاشته ام، آنهم حجاب برتر؛ چادر.

امروز تعجب آدمهای هشت سال پیش، همان روزها که حجاب انتخابم شده بود، برایم تکرار شد و همان استرس به جانم افتاد؛ بلکه بیشتر.

به دخترک کناری که بستنی‌اش را لیس میزند، حسودی ام میشود. میخواهم گریه کنم، پابر زمین بکوبم و بگویم، بستنی ات را بده به من؛ تشنه ام خیلی تشنه.

ساعت را نگاه میکنم. هنوز ده دقیقه به پایان کلاس مانده است.

پله ها را پایین میروم تا هوایی به سرم بخورد و از این استرس توام با تشنگی دور شوم. پایین پله‌ها، مردی با بازوهای خالکوبی شده، شیشه دلستر خنکش را لاجرعه سر میکشد.

اشک در چشمانم حلقه میزند. تشنگی امان نمیدهد، اشک میشود و بر گونه ام جاری می‌شود.

صدای «مامان» گفتن هایش در گوشم می‌پیچد. برمیگردم. پشت سرم است. مادرانه قربان قد و بالایش میشوم. میگوید: «مامان یه بستنی میخری برام؟» لبخند میزنم، دستانش را محکم و باعشق میگیرم و میگویم:« چرا که نه. اما خونه بخور، باشه؟».

sepideh alipour وب‌سایت