خدا با منه

داشت از پله ها میرفت پایین به شوق دیدن باباجون بعد از سه هفته دوری.

روی پله سوم بود که بین زمین و آسمون معلق موند.

هم من و هم خودش منتظر بودیم که بیفته.

دویدم سمتش و بغلش کردم .

گریه کرد و قلبم ترک برداشت.

گفتم : مراقب باش مامانی.

کمکش کردم تا پایین بیاد و خودم رفتم مشغول کارهام شدم.

اما ترس اون اتفاق و فکر کردن به اینکه اگه ازپله افتاده بود من چه حالی میشد و چه اتفاق هایی پشت بندش می افتاد بند دلم رو پاره میکرد...

لباس هایی که از لباسشویی در آورده بودم تا روی رخت پهن کنم رو رها کردم و دمپایی هام رو پوشیدم و رفتم طبقه پایین پیش مامانم و با گریه گفتم : محمدصدرا داشت می افتاد... .

محمدصدرا نیفتاده بود.

درسته که داشت می افتاد و اتفاقا خیلی هم نزدیک بود که بیفته ؛اما نیفتاد.

اما ترسی به دلم افتاده بود که طاقتش رو نداشتم.

این که چرا نیفتاد شاید تنها جوابش این باشه : که فرشته های آسمونی حسابی مراقب فرشته های زمینی هستند و تنهاشون نمیگذارن،حتی اگه لحظه ای مادری چشم از بچه اش برداره.

خدایا شکرت .

خدایا ممنونتم.

خدایا صبرم کمه ،تحملم کمه و در مقابل محمدصدرا این صبر و تحمل به ناچیزترین حد خودش میرسه.

خدایا کمکم کن و همیشه کنارم بمون.