روزنوشت های یک مادر خانه دار (خدابامنه)

سپاس خدایی را که هیچ سخنوری توانایی ستایش او را ندارد و هیچ حسابگری نمی تواند نعمتهایش را شماره کند و کوشندگان جهان قادر نیستند حق او را ادا کنند.

پروردگاری که افکار بلند,قدرت درک او را ندارند و انسانهای زیرک با همه هوش و استعدادشان نمی توانند به کنه ذات او دست یابند.

خدایی که صفاتش را پایانی نیست و با صفات مخلوقاتش نمی توان او را شناخت . و این مربوط به زمانی معین و یا طولانی نیست.

او موجودات را با قدرت خویش آفرید و با لطف ورحمتی که نسبت به بندگانش داشت.بادها را پراکنده ساخت و توسط کوه ها لرزه زمین را مهار کرد.

قدم اول در دین ؛ شناخت پروردگار است و شناخت کامل او درست باور کردن اوست و کمال درست باور کردن او یگانه دانستن اوست. و کمال یگانه دانستن او اخلاص به اوست و کمال اخلاص به او زدودن صفات از اوست.

او بوده و هست و تازه به وجود نیامده است ؛ با همه چیز هست اما نه اینکه همنشین آن باشد و غیر از هرچیزی است نه بدان معنی که از آن کناره گیرد.انجام دهنده هرکاری است اما نه با حرکات و وسایل , از اول بینا بود در آن هنگام که موجودی را خلق نکرده بود تا با آن موجود انس گیرد و یا از فقدان او در وحشت افتد.