خدا با منه

به خدا اگر بمیرم که دل از تو برنگیرم  

 برو ای طبیبم از سر که دوا نمی پذیرم

همه عمر با حریفان بنشستمی و خوبان     

تو بخاستی ونقشت بنشست در ضمیرم

مده ای حکیم پندم که به کار در نبندم      

که ز خویشتن گزیرست و ز دوست ناگزیرم  

برو ای سپر ز پیشم که به جان رسید پیکان  

بگذار تا ببینم که که می زند به تیرم

نه نشاط دوستانم نه فراغ بوستانم         

بروید  ای رفیقان به سفر ، که من اسیرم

تو در آب اگر ببینی حرکات خویشتن را      

به زبان خود بگویی که به حُسن بی نظیرم

تو به خواب خوش بیاسای و به عیش و کامرانی

که نه من غُنوده ام دوش و نه مردم از نفیرم

نه توانگران ببخشند فقیر ناتوان را ؟       

نظری کن ای توانگر که بدیدنت فقیرم

اگرم چو عود سوزی تن من فدای جانت     

که خوشست عیش مردم به روایح عبیرم

نه تو گفته ای که سعدی نبرد ز دست من جان 

نه بخاک پای مردان چو تو میکشی نمیرم