روزنوشت های یک مادر خانه دار (خدابامنه)

امروز شنبه است و به روال شنبه ها میرم سراغ نهج البلاغه و یه صفحه ای رو به صورت رندم انتخاب میکنم و شروع میکنم به خوندن خطبه.

در بخشی از خطبه میخوانیم :

"زیاد به یاد خدا باشید که بدون تردید یاد خدا بهترین ذکر است و به آنچه خداوند به اهل تقوی وعده داده تمایل نشان دهید که براستی عده پروردگار راست ترین وعده هاست.

قرآن را بیاموزید که نیکوترین گفتارهاست و خوب در آن دقت کنید که بهار دلهاست و از نور* آن طلب شفا نمائید که شفای سینه هاست و آن را خوب تلاوت کنید که پرفایده ترین داستانهاست."

**

گفت دوستت دارم .

گفتم اگه دوستم داری باید به حرفهام گوش بدی.

گفت گوش میدم

گفتم نماز بخون برای من.

وضو گرفت و اومد.تو تاریک روشن اتاق اقامه نماز مغرب رو گفت.

بغض داشتم که گریه شد و گفتم :"قرآن رو بهمون داد و گفت این کتاب معجزه است.

معجزه ای که تو اکثر خونه ها هست و آدمهای کمی هستند که میرن سراغش ،بازش میکنند و دو خط ازش میخونن بهش فکر میکنن و حال دلشون رو خوب میکنن.

چرا قدر دان معجزه ای که اسمش قرآن هست رو نمیدونیم ؟!"